Werk is werk, en thuis is je thuis. En dat moet je goed uit elkaar houden. Dat is wat ons altijd wordt gezegd. We kennen denke allemaal wel de standaard goed bedoelde adviezen als "Je moet je werk niet mee naar huis nemen hoor!" of "eenmaal de (kantoor)deur door betekent dat je de knop om moet zetten!" En als het gaat om de "sores" op je werk, de deadlines, de stress ben ik het daar zeker mee eens. Maar toch ervaren we (ook ik) hier soms moeite mee. Zeker nu we ook vaker vanuit huis werken wordt deze lijn steeds dunner om te trekken. Maar, is het echt zo erg om je werk niet mee naar huis te nemen?
Afgelopen week luisterde ik een podcast van Michael Pilarczyk, in gesprek met Jan Bommerez over Rust in je hoofd . Een van de vragen die gesteld werd, raakte me enorm: waarom ervaren we vandaag de dag zoveel depressies, burn-outs en onrust? Het antwoord dat steeds terugkwam, was: hechting. Of beter gezegd: het gebrek eraan. Hechting ontstaat in de kindertijd, wanneer ons zenuwstelsel zich ontwikkelt. Het gaat over: je veilig voelen en kunnen vertrouwen, verbinding durven maken met anderen, ergens bij willen horen. Als dit fundament ontbreekt, kan dat later in het leven grote gevolgen hebben. En toen ik dat hoorde, dacht ik meteen: wat betekent dit voor ons als vaders, als ouders?
Hoe de Law of Attraction je helpt een betrokken vader te zijn
De afgelopen weken was het hier even stil. Dat kwam omdat ik 2,5 week op pad was met mijn gezin – via Italië naar Corsica en uiteindelijk weer terug door Frankrijk. Ondanks dat we niet meer samen zijn, ben ik enorm dankbaar dat we dit soort reizen nog steeds als gezin met elkaar kunnen maken. Het mooiste cadeau is misschien wel hoe de kinderen daar zichtbaar van genieten, en dat ook letterlijk uitspreken. Als ouder kan je eigenlijk geen groter compliment krijgen. Maar eerlijk is eerlijk: na de vakantie had ik moeite om weer in mijn ritme te komen. Het werk bij mijn opdrachtgever, de huishoudelijke chaos (want ja, twee kamers pimpen omdat de middelbare school en het examenjaar voor de deur staan), én fysiek niet helemaal fit… het zorgde ervoor dat ik even gas terug moest nemen. En toch: met een opgeruimd huis, wat meer rust in mijn hoofd en fysiek weer in de lift, voelde ik: het is tijd om weer een verhaal te delen.
Je weet dat het eraan zit te komen. Het staat al maanden op de kalender. Je kinderen leven er weken naar toe. En toch… overvalt het je weer: de schoolvakantie.
Wat nu als je een week lang leeft op een manier die anders is dan die je gewend bent. Wat kun je dan allemaal bereiken? Deze vraag staat centraal voor de Helweek from Home van Meetings In The Sun En het triggerde mij wel (goh echt…, ja anders had ik dus ook niet meegedaan).
Het wordt ons mannen wel eens verweten dat we te weinig (aan)voelen…
Nu wil ik niet direct een pleidooi gaan houden voor alle vrouwen dat ze helemaal gelijk hebben en dat dit nu toch écht eens moet veranderen… Maar toch, voor zowel mannen als vrouwen, alsjeblieft laten we wat meer vanuit ons gevoel gaan spreken en handelen! Dat gaat zo’n verandering voor je zijn in alles wat je wilt bereiken.
Sinds vorig jaar gestart als ondernemer met mijn onderneming Mind@L.E.A.N. Afgelopen tijd was dit nog met name gericht op interim werk op gebied van planning en projectmanagent. Vertrouwd omdat ik dit werk ook al jaren hiervoor heb gedaan. Maar nu heb ik bewust gekozen om, om te schakelen. Om mens en organisatie meer te gaan helpen vanuit mijn eigen idee en visie. En daar hoorde ook een nieuwe naam bij: ENLIVEN!
Ik zie ik zie wat jij niet ziet!
Met het thuis, remote werken zijn ze zo langzamerhand niet meer weg te denken in onze bedrijfscultuur. TEAMS vergaderingen! Een ideale manier om elkaar te kunnen spreken zonder door het halve land te hoeven reizen en fysiek bij elkaar te zitten. Toch is het nog wel wennen.
In de afgelopen weken ben ik voor de verandering eens met de trein naar mijn opdrachtgever gegaan. Eenmaal aangekomen op het station werd ik al snel ingehaald door iemand in volle sprint met laptoptas en thermoskan waar Usain Bolt nog jaloers op zou worden! Ok… maar daarna volgde er nog één en nog één. Na de zesde persoon die mij voorbij kwam alsof zijn leven ervan afhing begon ik te twijfelen. Even een dag geen auto, maar eens wat anders dacht ik nog bij de start van mijn dag. Lekker chill met de trein, leek me wel weer eens leuk.